« وسعت شب »
هیچ وقت دوست نداشتم وقتی دلم می گیره سرم رو ، رو شونه های مهربونی که دور و برم هست بذارم وهای های گریه کنم . همیشه عادتم اینه که برم یه جای خلوت جایی که جز نفس خودم هیچ صدایی نشنوم.
تو تراس یه صندلی هست که همه می دونن جای منه ، وقتی اونجا میشینم و به دور دستها خیره میشم دیگه اینجا نیستم اونقدر میشینم که آسمون تموم غمهام رو ازم میگیره ، یه موقع به خودم میام میبینم خودم خالیم اما آسمون دلش گرفته ، بیچاره اونقدر مهربونه که سخاوتمندانه آبی بیکرانش رو به من میده زردی و غروب دلم رو میگیره . بلند میشم دستم رو به نرده ها میگیرم سرم رو به سمت مغرب ، اونقدر می ایستم تا غروب غمهام رو ببینم . وبعد... طلوع اولین ستاره پایان همه دلتنگی های منه .والله اکبر موذن شروع شاعرانه ترین شور شبانه.
وقتی تو پنجمین روز از دومین ماه از اولین فصل از دومین سال دهه هفتاد برای اولین بار چشم به آسمون شب گشودم ، هلال اولین روز ماه رجب تو صورت شب زیبا ترین لبخندی بود که تو خاطر یک نوزاد دوازده ساعته نقش بست.
و... امروز بعد از بیست و سه سال وقتی باز هم این لبخند تو قاب چشمهام عکس میشه ، نزدیک هشت هزار و دویست و هشتاد شب رو دیدم که تو آسمون هر کدومش به اندازه ستاره هاش راز نهفته بود ، رازهایی که که وسوسه درکش تا هزاران شب دیگه هم میتونه من رو غرق وسعت بی نهایت شبهای آسمون بکنه .
«قد قامت » موذن که بلند میشه به سمت پله های تراس سرازیر میشم ، اما قبل شروع نماز یه جمله تو دفترم می نویسم :
***من آسمون شب رو به اندازه وسعتش دوست دارم***
اول رجب 1426
